Przejdź do zawartości

Stefan Ficek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Ficek
podporucznik saperów podporucznik saperów
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1904
Zawoja

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

5 Batalion Saperów

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Stefan Ficek (ur. 30 marca 1904 w Zawoi, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – inżynier, projektant architektoniczny, podporucznik pospolitego ruszenia saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Jana i Anny z Dyrezów. Ukończył cztery klasy w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie[1], a w 1923 Wyższą Państwową Szkołę Przemysłową w Krakowie. Od lipca 1925 do maja 1926 odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Saperów Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów w Warszawie. Szkołę ukończył z oceną celującą i 1. lokatą na 46. podchorążych[1]. 25 października 1930 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 3. lokatą w korpusie oficerów rezerwy inżynierii i saperów, a minister spraw wojskowych wcielił do 5 Batalionu Saperów[2]. Dwukrotnie został powołany na ćwiczenia rezerwy: w 1929 do 5 Pułku Saperów, a dwa lata później do 5 Batalionu Saperów w Krakowie[1]. W 1934 roku jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[3]

Uzyskał tytuł inżyniera. Był projektantem kościołów w diecezji krakowskiej. Projektował m.in. kaplicę pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli w osiedlu Markowa na terenie Wełczy, osiedla Zawoi[4]. Był współpracownikiem abp. Adama Sapiehy.

Był kawalerem, zamieszkiwał w Krakowie.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 3740[5]. Przy zwłokach Stefana Ficka zostały odnalezione dowód osobisty, prawo jazdy, karta szczepień, list, pocztówki, legitymacja sportowa[6].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia porucznika[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Snitko-Rzeszut 1993 ↓, s. 349.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 361, 389.
  3. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 283, 936.
  4. Wełcza przysiółek Zawoi. cotg.pttk.pl. [dostęp 2014-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 września 2015)].
  5. Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
  6. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 51. ISBN 83-7001-294-9.
  7. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-20].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]